jueves, 15 de octubre de 2009

de secreto y flashes forwards

Hace un tiempo que se puso de moda “el secreto, la ley de la atracción”, hay libros sobre ello, películas, coaching…Según la wikipedia, es la idea o supuesto de que los pensamientos (conscientes o inconscientes) influyen sobre las vidas de las personas, que tú obtienes las cosas que piensas (sic), simplificando. Hum. Así que no me tengo que preocupar por nada. Con la de veces que he pensado que me tocaba la lotería y me embarcaba en viajes en plan “españoles por el mundo” o “callejeros viajeros”, rollo “la viajera española macbollita callejeando alrededor del mundo mundial”. Sin restricciones económicas o de tiempo, porque abandonaría el trabajo, claro está, porque pienso que me va a tocar una primitiva de, al menos, un millón de euros (o tres o cuatro, para poder repartir), que si no, pa qué me voy a poner yo a pensar. E iría contigo, claro está, porque he pensado, pienso y pensaré que no te queda otro remedio que engancharte a mí, enamorarte de mí y ser mi chica. Eso pasará primero y luego ya acertaré la primitiva, tú no te preocupes. Con la de veces que he pensado que te derretías en mis labios, que te deshacías en mis brazos, que te perdías en mis ojos, que el mundo se detenía para ambas cuando paseábamos agarradas de la mano, con la de veces que he sentido tus latidos desbocados en el interior de mi alma… incluso he podido ver y palpar mi presencia omnipresente plantada en medio de tu corazón…, con la de veces que he oído en mis pensamientos tus susurros ardientes, tus gemidos, tu risa de plena felicidad y tus eternos “te quiero”. Tú ya estás en el bote, dalo por sentado. Incluso he oído la marcha nupcial mientras te veía acercarte bella, elegante, pausadamente por el pasillo mientras yo esperaba, confiada, orgullosa y llena de dicha, en el altar. Ok, vale, ese pensamiento lo tengo que redefinir, que no nos podemos casar por la iglesia. En fin. Que si me desmayara 2:17 minutos y tuviera un flash forward (sí, también me he enganchado a esa serie), obviamente tendría una sonrisa de oreja a oreja fija y todo me iría bien, con lo que me despertaría tranquila, serena y con una gran paz interior. Qué bien, ¿no?

Hay quienes creen que esta ley es una memez y la critican. O piensan que sólo sirve para que unos cuantos que hablan sobre ella, ganen pasta gansa, como los que hacen libros de autoayuda. Además, yo, personalmente, le veo problemas. Quicir, si yo quiero ser acertante única de la primitiva un día que haya bote y todos los demás del mundo mundial también, ¿qué pasa? Ein? Los recursos son escasos. ¿Tengo que poner toda mi energía mental, vaciarme, quedarme cual si me hubieran chupado miles de vampiros hasta la última gota de sangre, para arrebatárselo a los demás? Lo mismo pasa si tengo que batirme en duelo energético-mental con alguna loba de la noche que también te pretenda, o entrar en tu mente y dominarla, para que desvíes el objeto de tus pensamientos hacia mí, que soy yo quien te conviene, tú hazme caso. Exhausta me quedo; me estoy agotando na más escribirlo. Y la copa de Europa, que todos los equipos grandes la quieren y desean y la piensan en su poder, siempre se la lleva uno sólo. Además me parece de un egoísta total. Porque, claro, cada uno piensa en lo suyo, y los demás, ¿qué? Podrían pensar y concentrarse en que todos los de su alrededor sean felices, pero eso nadie lo hace. A lo mejor la primitiva le sirve más acertarla a alguien que tenga un problema gordo que a mí, a lo mejor la loba de la noche no te necesita tanto como yo o la copa de Europa le hará más bien al Madrid que al Barça, ¿por qué no piensa el pep-team en un Madrid triunfante? Egoístas. Hum. Sin embargo, algo de razón lleva la cosa ésta en el hecho de que si sonríes y tienes una mente positiva, optimista, tienes más posibilidades no ya de atraer lo bueno y lo mejor, sino de, al menos, poder enfrentarte a la perra vida con un poquito menos de angustia, tristeza y ansiedad.

Y ahora el toque calimero, que ya lo estabais echando en falta, ¿a qué sí? Ay. Por mucho que piense y piense y desee y desee, creo que como máximo me tocará un reintegro en la primitiva y temo el día en que me presentes a tu novia, con la que querrás ir de vacaciones a algún lugar de esos de “callejeros viajeros”, mientras a mí se me cae el corazón al suelo, hecho pedacitos, snif, snif. Y si me desmayo 2:17 minutos y tengo un flash forward, cuando despierte tendré una sensación de tristeza, o no veré nada, o tal vez me quede igual, porque me haya pillado en el lavabo aliviando mi intestino grueso mientras hojeo el fotogramas de ese mes, que lo mismo viene con la crítica de lo nuevo de Tim Burton. “Alicia en el país de las maravillas” (es que tengo ganas de ver esa peli, por eso la he metido así, con calzador). Y ahora que lo pienso, ya que hay gente que gana pasta gansa vendiendo libros de autoayuda, y haciendo técnicas de coaching, enseñando a comportarse de un modo positivo, tal vez yo podría hacer el anti-libro de autoayuda y el anticoaching, quicir, “cosas que no ser, hacer, pensar, sentir,… para que te vaya bien en la vida” y pillo la historia de mis 33 años y la explico y ya está, a cobrar. Ok, modo calimero off. En cualquier caso, me gusta pensarte y desearte, así que, con tu permiso o sin él, lo seguiré haciendo…mi amada lotería primitiva.

Y ahora una canción y un video alegre.

4 comentarios:

Izel dijo...

El anti-libro ese seguro que funcionaba... Con esa manía que tenemos todos de hacer lo contrario a lo que se nos dice (tú incluida) jejeje

Yo te hago el prólogo jajajaj que ya sería el remate del libro jajaja

ReaLiTy BiTes dijo...

jijiji, no te lo vas a creer, pero la semana pasada mi madre "me impuso" leerme el libro ese de el secreto.

No creo / confío mucho en las autoayudas, los autoengaños, ni en la autosugestión, peeero, de momento ya me hace sonreír sólo por las imbecilidades que siempre acabo haciendo.

Saludos! ;-)

calaix dijo...

La veritat és que el llibre aquest m'ha passat per les mans i l'he fullejat per què d'entrada m'ha semblat maco(?)... però he sigut totalment incapaç de llegir-lo... no hi he trobat el fil de les frases... totes barrejades... amb massa i poco informació alhora... no entec com l'ha pogut llegir tanta gent... no ho entenc... aix... dec ser simple!

Unknown dijo...

Muchas gracias por vuestros comentarios.

Jejeje, izel, sería impagable un prólogo tuyo, y seguro que graciosísimo.

Yui, querida, mientras sonrías, no hay problema.

Calaix, tu no ets ximple, serà problema del llibre, per descomptat.